نقد فیلم Havoc 2025؛ اکشنی بی‌وقفه با بازی تام هاردی

داستان؟ یا صرفاً بهانه‌ای برای زد و خورد

«Havoc» سعی می‌کند داستانی جنایی و تیره را روایت کند؛ پلیسی فاسد که وارد دنیای زیرزمینی می‌شود تا پسر یک سیاست‌مدار را نجات دهد. اما این خط داستانی چنان کم‌عمق است که انگار صرفاً بهانه‌ای برای خلق سکانس‌های اکشن بوده. ایوانز، همان‌طور که در فیلم قبلی‌اش نشان داده، استاد طراحی صحنه‌های مبارزه است، اما وقتی فیلم تبدیل به یک ویدئوگیم شود و همه‌چیز در خدمت اکشن باشد، نه درام شکل می‌گیرد، نه کاراکترها جان می‌گیرند. داستان، فاقد پیچیدگی، شخصیت‌پردازی، یا حتی انگیزه‌ای مشخص برای پیشبرد اتفاقات است. تنها چیزی که باقی می‌ماند، یک مسیر خونین از مبارزه پشت مبارزه است که مخاطب را، به جای جذب، فرسوده می‌کند.

تام هاردی؛ قهرمانی خسته در دنیایی بی‌هدف

تام هاردی در نقش کارآگاه واکر، تمام تلاشش را کرده تا در دنیای تیره و متروک فیلم، چیزی از انسانیت را زنده نگه دارد. اما آیا موفق می‌شود؟ نه کاملاً. مشکل این نیست که هاردی بد بازی کرده؛ مشکل آنجاست که فیلمنامه برای او کاراکتر نساخته، فقط پوست‌اندازی کرده. او را وسط دعوا انداخته‌اند و توقع دارند با نگاه‌ها و نفس‌نفس‌زدن‌هایش عمق شخصیت را نشان دهد.
واقعیت این است که هاردی در این فیلم، تنها یک حضور فیزیکی سنگین دارد، نه یک شخصیت ماندگار. او بیشتر شبیه یک سرباز خسته در وسط جهنم است که حتی خودش هم نمی‌داند چرا می‌جنگد.

گرت ایوانز؛ کارگردانی که گرفتار شمایل خودش شده

کارگردان فیلم، گرت ایوانز، بی‌تردید دستی در خلق سکانس‌های پرتنش و اکشن دارد. اما همین مهارت، حالا تبدیل به دام شده. فیلم‌نامه‌ی «Havoc» به‌شدت وابسته به اکشن است، تا جایی که گویی کارگردان خودش هم دیگر به چیزی جز زد و خورد اعتقاد ندارد. نتیجه، فیلمی است که در فرم می‌درخشد اما در محتوا می‌لنگد.

فیلم برداری تیره و تار، حرکت دوربین‌های لرزان، نورپردازی با رنگ‌های سرد و صحنه‌هایی که بیشتر یادآور بازی‌های ویدیویی‌اند، نه سینما. این همان لحظه‌ای‌ست که فرم، محتوای تهی را پنهان نمی‌کند، بلکه آن را بیشتر به چشم می‌آورد.

دیالوگ‌ها؛ میان‌تهی و شعاری

فیلمنامه به قدری سطحی‌ست که دیالوگ‌ها نه تنها چیزی به روایت اضافه نمی‌کنند، بلکه بیشتر حس شعار دادن دارند. حتی دیالوگ‌هایی که باید بار روانی و حسی فیلم را بالا ببرند، به قدری تکراری و پیش‌بینی‌پذیر هستند که مخاطب را پس می‌زنند. هیچ جمله‌ای در ذهن نمی‌ماند، هیچ مکالمه‌ای تأثیر نمی‌گذارد، و هیچ شخصیت مکملی یادآور نمی‌شود.

صحنه‌های اکشن؛ چشم‌نواز ولی تکراری

نمی‌توان منکر شد که صحنه‌های اکشن فیلم بسیار خوش‌ساخت‌اند. از مبارزات تن‌به‌تن در فضاهای بسته گرفته تا تعقیب و گریزهای شبانه، همه با دقت طراحی شده‌اند. اما تکرار این نوع صحنه‌ها بدون پشتوانه داستانی یا تغییر در سبک اجرا، باعث می‌شود که تأثیرشان از بین برود. فیلم از جایی به بعد، بیشتر شبیه مجموعه‌ای از کلیپ‌های اکشن متصل به هم می‌شود تا یک روایت منسجم سینمایی.

نتیجه‌گیری؛ خشونت صرف، سینما نیست

«Havoc 2025» شاید در نگاه اول یک فیلم اکشن خوش‌ساخت به نظر برسد، اما وقتی کمی دقیق‌تر شویم، متوجه می‌شویم با اثری طرفیم که بیشتر از آن‌که فیلم باشد، نمایش خشونت است. تلاشی برای معناگرایی وجود ندارد، شخصیت‌پردازی غایب است و فیلمنامه چیزی جز دکور برای صحنه‌های اکشن نیست.

تام هاردی، همچون یک ستاره‌ی بی‌نور در دل آشوب، تنها باقی می‌ماند و کارگردان، با وجود توانایی فنی‌اش، از خلق یک اثر سینمایی بازمی‌ماند. شاید وقت آن رسیده باشد که گرت ایوانز دوباره به سینما برگردد، نه به شبیه‌سازی ویدئوگیم.

در نهایت اگر به‌دنبال فیلمی هستید که صرفاً زد و خورد باشد و ذهن‌تان را خاموش کند، «Havoc» می‌تواند یک‌بار مصرف خوبی باشد. اما اگر از سینما انتظار معنا، شخصیت و تأثیر دارید، این فیلم چیز زیادی برای ارائه ندارد.

همان‌طور که همیشه بی‌تعارف و بی‌سانسور نقد می‌کنیم، این بار هم معتقدیم «Havoc» بیشتر یک تجربه‌ی بصری هیجان‌انگیز است تا یک فیلم ماندگار. اگر هنوز به‌دنبال تماشای این اثر هستید، پیشنهاد می‌کنیم سری به صفحه دانلود فیلم 2025 در سایت مووی شو بزنید و با دقت بیشتری انتخاب کنید.