نویسنده
در روزگاری که بسیاری از فیلم‌ها فقط برای گذران وقت ساخته می‌شوند، نام ناصر تقوایی یادآور سینمایی است که با تفکر، صداقت و عشق به انسان شکل گرفت. او نه‌فقط فیلم‌ساز بلکه داستان‌گوی جامعه بود؛ هنرمندی که در هر قاب از رنج، زیبایی و زیستن سخن می‌گفت.
با درگذشت تقوایی یکی از آخرین بازماندگان نسل طلایی سینمای اندیشه از میان ما رفت، اما میراثش در فیلم‌هایی همچون ناخدا خورشید، دایی جان ناپلئون و کاغذ بی‌خط تا همیشه زنده خواهد ماند. در این مطلب نگاهی به زندگی، افتخارات و کارنامه سینمایی ناصر تقوایی داریم؛ مردی که سینما را زندگی کرد.
ناصر تقوایی یکی از برجسته‌ترین فیلم‌سازان و داستان‌گویان تاریخ سینمای ایران در مهرماه ۱۴۰۴ چشم از جهان فروبست؛ اما رد پای او در تاریخ سینمای ایران برای همیشه باقی خواهد ماند. او از آن‌دسته هنرمندانی بود که با هر فیلم جهان تازه‌ای می‌ساخت و هر قابش بازتابی از تفکر، دغدغه و عشق به انسان بود.
ناصر تقوایی متولد ۱۳۲۰ در آبادان بود؛ شهری که بعدها به یکی از الهام‌بخش‌ترین لوکیشن‌های آثارش تبدیل شد. او ابتدا روزنامه‌نگاری می‌کرد، سپس با ساخت مستندهای کوتاه به سینما قدم گذاشت. تجربۀ زیستن در جنوب و شناخت عمیق از فرهنگ مردم نگاه تقوایی را نسبت‌به واقعیت، زندگی و جامعه شکل داد. همین شناخت انسانی باعث شد آثارش در میان منتقدان و مردم جایگاهی خاص پیدا کند.
تقوایی از پایه‌گذاران موج نوی سینمای ایران در دهۀ ۴۰ و ۵۰ بود؛ نسلی که می‌خواست سینما را از سطح سرگرمی فراتر ببرد و آن را به زبان اندیشه و هویت ایرانی تبدیل کند.
ناصر تقوایی نه‌تنها با آثارش بلکه با طرز تفکرش بر سینمای ایران تأثیر گذاشت. او از نخستین فیلم‌سازانی بود که نشان داد می‌توان در دل واقعیت اجتماعی ایران سینمایی اندیشمند، شاعرانه و در عین حال مردمی خلق کرد.
تقوایی در روزگاری پا به سینما گذاشت که بیشتر فیلم‌ها درگیر سرگرمی صرف بودند، اما او باجسارت مسیر تازه‌ای را آغاز کرد؛ مسیری که بعدها «موج نو سینمای ایران» نام گرفت.
در کارنامۀ او فیلم‌هایی همچون «ناخدا خورشید» و «کاغذ بی‌خط» در جشنواره‌های داخلی و خارجی تحسین شدند.
«ناخدا خورشید» در پنجمین جشنواره فیلم فجر (۱۳۶۶)، سیمرغ بلورین بهترین کارگردانی و بهترین فیلمنامه را برای تقوایی به همراه داشت و از سوی منتقدان به عنوان یکی از ۱۰ فیلم برتر تاریخ سینمای ایران انتخاب شد.
همچنین اپیزود او در پروژۀ بین‌المللی قصه‌های کیش در جشنوارۀ کن به نمایش درآمد و نامش را در میان کارگردانان شاخص جهانی مطرح کرد.
اما شاید مهم‌تر از جوایز جایگاه فرهنگی و هنری ناصر تقوایی در حافظۀ جمعی ایرانیان باشد. او با ساخت سریال «دایی‌جان ناپلئون» استانداردی تازه برای روایت تلویزیونی به وجود آورد؛ اثری که هنوز پس از دهه‌ها دیالوگ‌ها و شخصیت‌هایش در ذهن مردم زنده‌اند.
منتقدان از تقوایی به‌عنوان فیلم‌سازی یاد می‌کنند که به سینما شأن ادبی و انسانی بخشید؛ کارگردانی که فیلم‌هایش با زمانه پیر نمی‌شوند و از دل واقعیت و ادبیات برآمده‌اند. ناصر تقوایی نه یک هنرمند بلکه بخشی از هویت سینمای ایران است؛ فیلم‌سازی که هرچند کم کار کرد، اما هر اثرش سندی از تعهد، تفکر و زیبایی‌شناسی ایرانی است. میراث او، ترکیبی از دقت در جزئیات، صداقت در بیان و عشق به انسان است؛ ارزش‌هایی که نسل‌های آیندۀ سینما از آن الهام خواهند گرفت.
ناصر تقوایی به‌جای تقلید از سینمای غرب تلاش کرد زبان بومی و ایرانی سینما را پیدا کند. فیلم‌های او نه پرزرق‌وبرق بودند و نه وابسته به کلیشه‌های تجاری؛ بلکه در هر پلان ردپایی از زندگی واقعی مردم دیده می‌شد. تقوایی باور داشت سینما باید ادامۀ ادبیات و تفکر باشد، نه تصویری از ظاهر جامعه؛ به همین دلیل فیلم‌هایش اغلب برپایۀ روایت، شخصیت‌پردازی و فضا شکل می‌گرفتند.
او در آثارش از طنز تلخ، واقع‌گرایی اجتماعی و جزئی‌نگری شاعرانه بهره می‌برد؛ سبکی که بعدها الهام‌بخش بسیاری از کارگردانان موج نو شد. دوربین تقوایی همیشه ناظر بود، نه مداخله‌گر. او با فاصله و سکوت، واقعیت را نشان می‌داد و اجازه می‌داد مخاطب خودش قضاوت کند.
در فیلم‌هایی همچون ناخدا خورشید یا ای ایران تقوایی میان فضای محلی جنوب و نگاه جهانی به انسان پیوندی هنرمندانه برقرار کرد و همین تلفیق، آثارش را هم بومی و هم بین‌المللی کرد.
ناصر تقوایی همچنین به زبان تصویر همچون کلمه در ادبیات نگاه می‌کرد. قاب‌بندی‌هایش دقیق و هدفمند بودند و هر سایه، صدا و حرکت معنا داشت؛ به همین دلیل آثارش حتی بدون دیالوگ هم داستان می‌گویند. این ویژگی او را در کنار کارگردانانی همچون عباس کیارستمی و بهرام بیضایی قرار می‌دهد؛ فیلم‌سازانی که سینما را نه برای تماشاگر بلکه برای اندیشۀ تماشاگر می‌سازند. نگاه تقوایی به سینما نگاهی انسانی، شاعرانه و حقیقت‌جو بود. او سینما را ابزاری برای کشف معنا در زندگی می‌دانست و به همین دلیل هر فیلمش تبدیل به تجربه‌ای انسانی، اخلاقی و ماندگار شد.
ناصر تقوایی در طول بیش از سه دهه فعالیت از مستندسازی در جنوب ایران تا خلق شاهکارهایی همچون ناخدا خورشید و دایی‌جان ناپلئون مسیر پرفرازونشیبی را طی کرد. آثار او نه‌تنها روایت‌گر تاریخ و فرهنگ این سرزمین‌اند، بلکه بازتابی از دغدغه‌های انسانی، اجتماعی و شاعرانۀ او هستند.
در ادامه، نگاهی به مهم‌ترین آثار ناصر تقوایی می‌اندازیم؛ آثاری که هرکدام در شکل‌گیری هویت سینمای ایران نقشی ماندگار داشته‌اند.
ـ اربعین (۱۳۴۹)
یکی از مستندهای شاخص دربارۀ آیین‌های مذهبی جنوب ایران که بعدها از آثار مهم مردم‌نگارانه سینمای ایران شناخته شد.
دهه ۱۳۵۰: آغاز سینمای داستانی و موج نو
ـ صادق کرده (۱۳۵۱)
داستان شورش و عصیان مردی از طبقه فرودست؛ اثری مهم در شکل‌گیری سینمای اجتماعی مدرن ایران.
ـ نفرین (۱۳۵۲)
اقتباسی از رمان «باتلاق» نوشتۀ میکا والتاری؛ فیلمی درباره انزوا، وسوسه و سقوط اخلاقی.
ـ دایی جان ناپلئون [سریال] (۱۳۵۴)
اقتباس از رمان ایرج پزشکزاد؛ شاهکار جاودانه تلویزیون ایران و نقطه اوج کارنامه تقوایی در روایت طنز و جامعه‌شناسی ایرانی.
دهه ۱۳۶۰ – بازگشت درخشان پس از انقلاب
ـ ناخدا خورشید (۱۳۶۵)
اقتباس آزاد از رمان ارنست همینگوی «داشتن و نداشتن». یکی از مهم‌ترین فیلم‌های تاریخ سینمای ایران و برنده سیمرغ بلورین بهترین کارگردانی در جشنواره فیلم فجر.
ـ ای ایران (۱۳۶۸)
طنزی اجتماعی درباره ساختار قدرت و جامعه در آستانه انقلاب؛ تلفیقی از کمدی، تلخی و نگاه انتقادی تقوایی.
دهه ۱۳۷۰: حضور در پروژه‌های بین‌المللی
ـ قصه‌های کیش [اپیزود «در»] (۱۳۷۷)
یکی از اپیزودهای پروژۀ مشترک چند فیلم‌ساز ایرانی که در جشنواره کن به نمایش درآمد.
دهه ۱۳۸۰: واپسین اثر بلند و تجربه‌ای متفاوت
ـ کاغذ بی‌خط (۱۳۸۰)
آخرین فیلم بلند تقوایی؛ اثری روان‌شناسانه دربارۀ خلاقیت، خیال و زندگی روزمره با بازی درخشان هدیه تهرانی و خسرو شکیبایی.
پروژه‌های ناتمام و طرح‌های ساخته‌نشده
ـ کوچک جنگلی: نیمه‌تمام (اوایل دهه ۶۰)
سریالی دربارۀ میرزا کوچک‌خان جنگلی که به دلایل تولیدی و مدیریتی ناتمام ماند.
ـ چای تلخ، زنگ انشا و چند طرح دیگر که هرگز به مرحله ساخت نرسیدند، اما در محافل سینما
فیلم «آرامش در حضور دیگران» (۱۳۴۹) نخستین فیلم بلند ناصر تقوایی است و از همان ابتدا نشان داد که با فیلم‌سازی متفاوت روبه‌رو هستیم. این اثر اقتباسی از داستانی به همین نام نوشتۀ غلامحسین ساعدی و محصول همکاری دو ذهن ناآرام و روشنفکر در دهۀ ۴۰ ایران است؛ دوره‌ای که جامعه در التهاب تغییرات فرهنگی و اجتماعی بود.
این فیلم داستان افسری بازنشسته را روایت می‌کند که پس از سال‌ها خدمت به خانه بازمی‌گردد و در مواجهه با خانواده و فضای سرد و بی‌روح اطرافش دچار فروپاشی روانی می‌شود. این روایت ساده در واقع تمثیلی از فروپاشی اخلاقی و روانی یک نسل است؛ نسلی که میان سنت و مدرنیته سرگردان مانده و آرامش را در هیچ‌جا نمی‌یابد.
از نظر سینمایی «آرامش در حضور دیگران» یکی از نخستین فیلم‌هایی است که زبان تصویری متفاوت و ضدکلیشه را به سینمای ایران وارد کرد. تقوایی با استفاده از ریتم کند، قاب‌بندی‌های حساب‌شده، سکوت‌های طولانی و نورپردازی واقع‌گرایانه فضایی می‌سازد که اضطراب درونی شخصیت‌ها را به شکلی ملموس به تماشاگر منتقل می‌کند.
او در این فیلم نشان داد سینما را به‌عنوان ابزاری برای کاوش در ذهن انسان و نقد ساختار جامعه می‌فهمد، نه صرفاً روایت داستانی سرگرم‌کننده.
«آرامش در حضور دیگران» به‌دلیل مضمون تلخ و نگاه انتقادی‌اش سال‌ها توقیف شد، اما پس از نمایش محدود به‌عنوان یکی از مهم‌ترین آثار آغازگر موج نو سینمای ایران شناخته شد. منتقدان آن را فیلمی پیشرو دانستند که راه را برای فیلم‌سازانی همچون مهرجویی، بیضایی و کیارستمی هموار کرد.
این فیلم فقط یک شروع نبود؛ مانیفست هنری ناصر تقوایی بود؛ اعلام حضور جدی از فیلم‌سازی که سینما را زبان تفکر می‌دانست، نه نمایش.
فیلم «صادق کرده» دومین فیلم بلند ناصر تقوایی است که در سال ۱۳۵۱ ساخته شد و یکی از آثار مهم و جریان‌ساز موج نو سینمای ایران محسوب می‌شود. در این فیلم، تقوایی از فضای بسته و شهری آرامش در حضور دیگران فاصله می‌گیرد و به جنوب ایران می‌رود؛ جایی که مردم، طبیعت و تقدیر سه ضلع اصلی درام او را می‌سازند.
«صادق کرده» داستان مردی از طبقۀ فرودست جامعه است. صادق (با بازی بهروز وثوقی) در پی ظلم و بی‌عدالتی دست به عصیان می‌زند. او نه قهرمان کلاسیک است و نه تبهکار، بلکه انسانی میان اجبار و انتخاب است. همین مرز مبهم میان خیر و شر فیلم را از قالب داستان جنایی ساده فراتر می‌برد و به اثری فلسفی و اجتماعی تبدیل می‌کند.
ناصر تقوایی در این فیلم نشان داد درک عمیقی از انسان و محیط اجتماعی‌اش دارد. او جنوب ایران را به‌عنوان شخصیتی زنده و تأثیرگذار به‌تصویر کشید. باد، خاک، گرما و چشم‌اندازهای خشک همگی در خدمت روایت هستند و به درک روحیۀ عصیان‌گر صادق کمک می‌کنند.
فیلم از نظر بصری نیز درخشان است؛ قاب‌های عریض، میزانسن‌های دقیق و نور طبیعی جلوه‌ای مستندگونه به درام می‌دهند. درون‌مایۀ اصلی فیلم عصیان انسان در برابر سرنوشت و بی‌عدالتی اجتماعی است؛ موضوعی که بعدها در بسیاری از آثار شاگردان و پیروان تقوایی تکرار شد.
منتقدان «صادق کرده» را پلی میان نئورئالیسم ایتالیایی و واقع‌گرایی ایرانی دانسته‌اند؛ فیلمی که با سادگی ظاهری‌اش لایه‌های عمیقی از جامعه و روان انسان را آشکار می‌کند.
«صادق کرده» تثبیت‌کنندۀ جایگاه ناصر تقوایی به‌عنوان فیلم‌سازی مؤلف بود. او با این فیلم ثابت کرد از دل واقعیت بومی درامی جهانی خلق می‌کند؛ فیلمی دربارۀ انسان، عدالت و رهایی.
سریال «دایی‌جان ناپلئون» ساختۀ ناصر تقوایی در سال ۱۳۵۴ نه‌تنها یکی از بزرگ‌ترین آثار تاریخ تلویزیون ایران است، بلکه یکی از شاخص‌ترین نمونه‌های اقتباس ادبی در تاریخ تصویر ایران به‌شمار می‌آید.
تقوایی با اقتباس از رمان محبوب ایرج پزشکزاد اثری خلق کرد که طنز، تاریخ و جامعه‌شناسی ایرانی را در قالبی دل‌نشین و ماندگار به‌تصویر می‌کشد. ماجرای سریال در خانه‌ای بزرگ و پرشخصیت در تهران قدیم می‌گذرد؛ جایی که عشق، حسادت، ترس و توهم سیاسی در فضایی کمیک و انسانی کنار هم قرار می‌گیرند. شخصیت «دایی‌جان» که توهم دارد دشمنان انگلیسی همه‌جا در تعقیب او هستند، تبدیل به نمادی از خودفریبی تاریخی ایرانیان شد؛ همان روحیه‌ای که همیشه درگیر توطئه‌پنداری و خیال‌پردازی است.
اما نبوغ تقوایی فقط در روایت طنز نبود؛ در درک روان انسان و لایه‌های اجتماعی جامعه بود. او با دقتی مثال‌زدنی از طراحی صحنه و نور تا لهجه و موسیقی محلی فضایی ساخت که هم واقع‌گرایانه است و هم شاعرانه. طنز در آثار او نه برای خنده بلکه برای شناخت انسان به‌کار می‌رود. تقوایی در این سریال زبان طنز را به ابزاری برای نقد فرهنگی و تاریخی تبدیل کرد، بی‌آن‌که لحظه‌ای از انسانیت و ظرافت فاصله بگیرد.
«دایی‌جان ناپلئون» با بازی درخشان علی نصیریان، غلامحسین نقشینه، سعید کنگرانی، پرویز فنی‌زاده و ثریا قاسمی به اثری تبدیل شد که نسل‌های مختلف با آن بزرگ شدند. شخصیت‌هایش زنده ماندند و دیالوگ‌هایش وارد فرهنگ روزمرۀ مردم شد؛ پدیده‌ای نادر در تلویزیون ایران.
این اثر نقطه اوج توانایی ناصر تقوایی در ترکیب ادبیات و سینما بود. او ثابت کرد می‌توان از دل رمان فارسی تصویری جهانی خلق کرد؛ تصویری که هم لبخند بر لب می‌نشاند و هم مانند آینه‌ای در برابر جامعه می‌گیرد.
فیلم «ناخدا خورشید» محصول سال ۱۳۶۵ نه‌تنها شاهکار شخصی او بلکه یکی از درخشان‌ترین آثار تاریخ سینمای ایران است. این فیلم اقتباسی آزاد از رمان معروف «داشتن و نداشتن» نوشتۀ ارنست همینگوی است، اما تقوایی با نبوغ خود آن را کاملاً ایرانی و بومی کرد.
روایت این فیلم در جنوب ایران می‌گذرد؛ جایی که دریا، فقر، قدرت و شرافت انسانی در هم تنیده‌اند و هر قاب فیلم قصه‌ای از زندگی و بقا را بازگو می‌کند. ناخدا خورشید (با بازی داریوش ارجمند) ناخدایی است فقیر اما شریف که در مسیر قاچاق انسان برای فرار از ستم و فقر میان وجدان و نیاز درگیر می‌شود.
او نماد انسانی است که در جهانی بی‌رحم هنوز به اصول اخلاقی خود وفادار می‌ماند. این تقابل میان ضرورت و شرافت در قلب روایت جای دارد و آن را به درامی انسانی و جهان‌شمول تبدیل می‌کند. ناصر تقوایی در این فیلم به اوج پختگی تصویری خود می‌رسد. دوربین او دریا و باد و گرما را چنان واقعی و زنده به‌تصویر می‌کشد که تماشاگر بوی نمک و رطوبت را حس می‌کند.
فیلم در عین واقع‌گرایی لحنی شاعرانه دارد؛ تضادی که امضای سبک تقوایی است. استفاده از نور طبیعی، سکوت‌های معنا‌دار و ریتم آرام اما پرتنش باعث می‌شود هر لحظه از فیلم واجد معنا باشد. «ناخدا خورشید» در پنجمین جشنواره فیلم فجر (۱۳۶۶) موفق شد سیمرغ بلورین بهترین کارگردانی و بهترین فیلمنامه را برای ناصر تقوایی به ارمغان آورد.
منتقدان ایرانی و خارجی این فیلم را نقطه عطفی در تاریخ سینمای پس از انقلاب دانستند؛ نمونه‌ای از تلفیق ادبیات کلاسیک غرب با هویت بومی ایران.
ناخدا خورشید فیلمی دربارۀ انسان است؛ انسانی که در سخت‌ترین شرایط هنوز شرافت و امید را فراموش نمی‌کند. این اثر چکیدۀ همۀ دغدغه‌های فکری تقوایی است: انسان، آزادی و وفاداری به حقیقت؛ همان مفاهیمی که او را در سینمای ایران جاودانه کرده‌اند.
فیلم «ای ایران» محصول سال ۱۳۶۸ یکی از شاخص‌ترین نمونه‌های طنز اجتماعی در تاریخ سینمای ایران است. تقوایی در این فیلم با نگاهی تند و هوشمندانه ساختارهای قدرت، نظام اداری و روابط طبقاتی جامعۀ پیش از انقلاب را به نقد می‌کشد؛ اما لحن فیلم نه جدی و تلخ بلکه طنزآمیز، گزنده و در عین حال انسانی است.
ماجرا در شهری کوچک می‌گذرد، جایی که گروهبان غضنفر جوانمرد (با بازی ماندگار اکبر عبدی) به‌عنوان مأمور نظم فردی ستمگر و خودخواه است و از قدرتش سوءاستفاده می‌کند، اما تقوایی در زیر این پوستۀ کمیک جامعه‌ای را ترسیم می‌کند که در آن قدرت جای عقل و اخلاق را گرفته است.
فیلم در ظاهر ساده اما ساختار روایی و زبان تصویری‌اش هوشمندانه طراحی شده است. کارگردان با ترکیب لحظات طنز و تلخ طنز سیاه ایرانی به شکلی هنرمندانه می‌آفریند؛ سبکی که پیش‌تر در دایی‌جان ناپلئون نیز تجربه کرده بود اما این‌بار در بستری سیاسی‌تر و اجتماعی‌تر.
شخصیت‌های فیلم تیپ‌های اجتماعی هستند: مأمور قدرت، مردم خاموش، روشنفکر منزوی و نظامی متوهم. تقوایی بدون شعار با جزئیات زندگی روزمره تصویری از دوران فروپاشی ارزش‌ها و شکل‌گیری اعتراض اجتماعی می‌سازد.
از نظر بصری «ای ایران» پر از قاب‌های دقیق و رنگ‌های خاکی و بومی است؛ نشانه‌ای از وفاداری تقوایی به اقلیم و جغرافیای انسانی جنوب ایران. فیلم با وجود محدودیت‌های زمانه شجاعانه است؛ بی‌پروا در نقد قدرت و در عین حال سرشار از عشق به مردم.
«ای ایران» بعدها به یکی از ماندگارترین طنزهای تاریخ سینمای ایران تبدیل شد و بسیاری از منتقدان آن را یکی از تیزترین نقدهای اجتماعی پس از انقلاب دانستند. ناصر تقوایی در این فیلم نشان داد که حتی در زمانۀ محدودیت می‌توان با طنز و هوشمندی حقیقت را گفت.
فیلم «کاغذ بی‌خط» در سال ۱۳۸۰ ساخته شد و آخرین اثر بلند ناصر تقوایی است؛ فیلمی آرام، درونی و اندیشمندانه که برخلاف آثار پیشین او در ظاهر از فضاهای بومی و جمعی فاصله می‌گیرد و به جهان ذهن و روان انسان مدرن قدم می‌گذارد. اما در عمق همان دغدغۀ همیشگی تقوایی باقی مانده است: انسانی که میان واقعیت و خیال، اسارت و آزادی در جست‌وجوی معناست.
داستان دربارۀ زنی خانه‌دار به نام مهتاب (با بازی درخشان هدیه تهرانی) است که برای یافتن هویت و خلاقیت خود در کلاس داستان‌نویسی شرکت می‌کند. شوهرش (با بازی خسرو شکیبایی) در ابتدا با این تغییر بی‌تفاوت است، اما کم‌کم دنیای خیال‌پردازانۀ مهتاب او را نیز درگیر می‌کند. روایت ساده و روزمره اما پشت آن تأملی عمیق دربارۀ نوشتن، تخیل و مرز واقعیت و خیال پنهان شده است.
ناصر تقوایی در «کاغذ بی‌خط» از سینمای بیرونی به سینمای درونی می‌رسد. او این بار نه جنوب ایران را به‌تصویر می‌کشد و نه جامعه را نقد می‌کند؛ بلکه روح انسان معاصر را کاوش می‌کند.
فیلم با ریتمی آرام، دیالوگ‌هایی دقیق و فضاهای خلوت مخاطب را به سفری ذهنی می‌برد؛ سفری از جهان واقعی به جهان خیال و از روزمرگی به معنا. از نظر فرمی، فیلم یکی از دقیق‌ترین و مینیمال‌ترین آثار تقوایی است. هر قاب همچون خطی بر کاغذ سفید است؛ دقیق، ساده و در عین حال سرشار از احساس. استفاده از نور ملایم، سکوت‌های طولانی و بازی‌های کنترل‌شده فضای فیلم را شاعرانه و تأمل‌برانگیز کرد.
«کاغذ بی‌خط» در زمان اکرانش با استقبال منتقدان روبه‌رو شد و بسیاری آن را خلاصۀ نگاه فلسفی و هنری تقوایی دانستند؛ فیلمی دربارۀ نوشتن، خلاقیت و در نهایت خودِ زندگی.
او در واپسین اثرش بیش از هر زمان دیگر به درک این موضوع رسید که هنر یعنی توان دیدن در سکوت و این شاید زیباترین وداع یک فیلم‌ساز با سینما باشد.
نقد فیلم صبحانه با زرافه ها اثر سروش صحت | نگاهی به فیلمی که با خنده آغاز می‌شود اما با تأمل در معنای زندگی پایان می‌یابد.
یک تصادف ساده اثر جعفر پناهی است که به‌خاطر آن نخل طلای کن را گرفت. در این خبر از مصاحبه مارتین اسکورسیزی با او تا خلاصه داستان فیلم، عوامل، دستگیری و توقف ضبط آن‌ها و … را می‌خوانید.
بازگشت دکستر مورگان بعد از سال‌ها سکوت! در نقد سریال دکستر خون تازه بررسی میکنیم آیا این بازگشت پایان تلخ گذشته را جبران کرد یا نه!
Loading... 
دیدگاهی ثبت نشده!!!